Author: Maya Raichura

મૌન  એ  વાણી  નું  તપ છે.

આભ કે  દરિયા  માં  કયાંય  પણ   કેડી   નથી  , અર્થ   એનો   એ  નથી  કે , કોઈ એ  સફર   ખેડી  નથી . આપણે   પણ  ‘યા હોમ ‘  કરી ને  ઝુકાવીએ , વિજય  ની વરમાળા  રાહ  જુએ  છે.

પોતાનાં માનેલ  જયારે  પરાયા  બની  જાય છે,ત્યારે   હ્રદય   મહી  આઘાત   લાગી  જાય છે.

જો  હસતા   બીજા ને   રાખતા  હૈયું   રડે   તો  શું   થયું , નારી    તણી  નમ્રતા  થોડી   મળે   તો  શું   થયું , ઘર    માં    અથડાય   વાસણો  તો  એ   અથડાવાથી   શું   થયું , બે  ચાર   કડવા   ઘૂંટડા   ગળવા  પડે   તો    શું   થયું ?

ભૂતકાળ  ના   ખ્યાલો   માંથી  બહાર  નીકળશું  તો   ભવિષ્ય   ભાર  વિનાનું    બનશે.

આપણી  પાસે   કાંઈ   ન  હોય   એ કરુણતા નથી, પણ  આપણું  કોઈ ન  હોય  એ મોટી  કરુણતા છે .

બંધ    આંખો એ  પણ   ઘણું   બધું   જોવું   પડે   છે , આંસુ   વીના   પણ   રડવું   પડે   છે , આજ   તો  છે   જીવન   ની   મોટી   કરુણતા  , કે    સમય   અને    સંજોગો  ના  નામે   કેટલુંય    ખોવું   પડે…

હો  પુરી   દીલ  કી     ખ્વાહિશ   આપકી, ઔર   મીલે   આપકો    ખુશીયો   કાં  જહાં   સારા , અગર    આપ  માંગે   આસમાન   ઔર   સિતારા  , તો    ઈશ્વર   દે  દે    આપકો   આસમાન   સારા.

બન   સહારા   બે   સહારો  કે  લીયે,   બન   કિનારા   અપનો  કે  લીયે , જો  જીયા   અપને   લીયે   તો    કયા    જીયા ,  જી  સકે   તો  જી   હજારો   કે   લીયે.

તુલસીદલ   થી   તોલ  કરો  તો   પવન  બને   પરપોટો , અને   હિમાલય   મુકો  હેમ  નો  તો   મેરુ   થી   મોટો , આ  ભારે   હળવા    હરિહર   ને  મુલવવો  શી   રીતે, વજન   કરે  તે   હારે  મનવા   ભજન   કરે   તે   જીતે .